Uitblinkers

I’ll hope you get to meet your hero .. een heel mooie zin uit een lied van Skunk Anansie.

Heb jij een held of heldin, iemand waar je tegenop kijkt? Waar je inspiratie uit haalt? Of wil je je eigen held zijn? Ben je dat al? Was je dat ooit?

‘Een echte held’ wordt gebezigd als iemand iets durft. Zoals een fysieke grens die wordt verlegd of een spreekbeurt die goed gehouden is. Helden zijn ook mensen die ziektes overwinnen met geluk en mentale inspanning of verliezen met evenveel mentale geesteskracht. Al heel gauw lijken diegenen die het bijltje snel ergens bij neergooien geen helden. Maar elk mens heeft zijn eigen geest, zijn eigen bereik van kunnen. Je grenzen verleg je steeds. Was je dan een held? En nu niet meer?

‘Een held (mannelijk) of heldin (vrouwelijk) is een bestaand, fictief of historisch persoon die, wanneer geconfronteerd met gevaar en rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak. Aanvankelijk had dit heldendom vaak te maken met strijd of het uitblinken in iets, maar later werd dit uitgebreid tot een meer algemeen moreel uitblinken’ aldus Wikipedia.

Een vader is bijna altijd de grootste held van een zoon. De enige echte. Je papa! Wat voelen kinderen die hun papa niet kennen, of deze niet meer thuis hebben wonen? Kinderen die hun held missen door overlijden? Of met de papa’s moeten dealen die met een volle portemonnee weigeren een cent aan hun kind te geven? Papa’s die met zichzelf bezig zijn? Papa’s die geen verzorgende rol op zich willen nemen, geen dagje dierentuin wensen, geen interesse tonen in hun kind en ga zo maar door. En erger, papa’s die stangen om het de moeder van hun kind lastig te maken. Die categorie is groter dan je denkt. En het mooiste wat je kunt geven als vrouw, is leven. Zo geef ik mijn lezers mee, denk goed na over de man aan wie je een kind zou willen schenken. Is er liefde en verantwoordelijkheidsgevoel?

Zonder af te dwalen.. ik ken wel heel veel heldenpapa’s. Papa’s die hun kind leren fietsen, met ze stoeien, ze aanmoedigen. Papa’s die met de slaap in hun ogen ’s nachts een fles geven en ’s ochtends vermoeid de kost gaan verdienen. Papa’s die op de bank kruipen met hun kleintje en Studio Sport half kunnen volgen. Het deert ze niets. Lieve, slimme, grappige, gekke en toegewijde papa’s. Ik ken ze. Gelukkig! Mijn kind noemt andere vaders papa. Want dat hoort hij zijn speelgenootjes zeggen. Corrigeren helpt niet. Maar mijn kind wil ook een papa. Mama’s  zijn meestal heldinnen zonder papa’s in huis. En de opa’s zijn soms toch ook grote helden van kinderen.

Ik ben niet op zoek naar een papa voor mijn kind, maar naar die lieve gekke, grappige en toegewijde held voor mijn zoon. Die een band met hem zou kunnen hebben. Waar zoon van leren kan. Dat balletje met mijn kind trap ik zelf graag genoeg, maar we heten de andere partij welkom!

Mijn held? Mariah Carey zingt Hero .. dat komt het dichtst bij.

Mama is de baas?

Vandaag had ik een waardevol moment. Zo ééntje die nog niet eerder voorbij kwam in mijn carrière als moeder.

Je groeit met je kind mee en ik leer andersom ook veel van mijn kind. Als het iets zegt, wilt, huilt, valt, vertelt, ik neem het serieus. Ik vraag rustig door, troost geschaafde ellebogen en niet-te-zien-blauwe bulten. Dit doe ik zodanig dat mijn kind met mij op even serieuze toon in discussie gaat als ik dat met hem doe. Bij het bedritueel mag kind een kinderfilmpje kijken. Helaas voor kind was het over bedtijd en zou ik het filmpje na een bepaalde scène uitzetten. Ik vertelde dit van tevoren. Keer op keer zei kind: ‘mama, pas als het afgelopen is, mag je hem uitzettten, oké?’. Met dezelfde intonatie als dat ik oké op het einde gebruik.

Met een waarom herhaalde ik dat ik de film uit zou zetten. Kalm en stug ging mijn nageslacht door op dit vreselijke feit. Ineens voelde ik dat ik kón zeggen; mama bepaalt het, mama is de baas. Ik bedacht me dit en keek mijn kind aan terwijl hij praatte. Realiseerde mij hoe waardevol en leuk het is dat kind met mij in discussie gaat in een volwaardige en gelijke basis. Ik zette de film af, wat geaccepteerd werd. Nu besef ik me hoe veel ik mijn kind mee geef door het serieus te nemen. Nu had ik zelf als kind vaak als antwoord, ‘kan niet’ en ‘omdat ik het zeg’. Ondanks de liefde die er ongetwijfeld was, voelde ik me weinig gehoord of serieus genomen. Zoals veel moeders heb ik met de – in mijn ogen – hiaten in mijn jeugd geworsteld. Ik heb veel nagedacht over ‘het kind’ en ‘wanneer ik zelf moeder word’. En nu is het zo ver. Ik juich geluidloos. Mijn driejarige is er en ik geniet.